Mentoriale

Celem mentoringu akademickiego jest stworzenie optymalnej sytuacji edukacyjnej w kontakcie indywidualnym między mentorem a studentem, która przyczynia się do rozwoju studenta, mentora i uczelni.

Mentoring służy przygotowaniu studentów i kadry akademickiej do odpowiedzialnego i aktywnego udziału w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego. Mentoring akademicki w szczególny sposób opiera się na relacji mistrz – uczeń, gdzie rolę mistrza najczęściej pełni wykładowca akademicki (mentor), a ucznia – student (mentee). Rola mentora polega na uważnym reagowaniu na treści, problemy i rozwiązania, które wnosi student. Mentor nie może narzucać rozwiązań ani wyręczać studenta w sytuacjach problemowych, ale jedynie inspirować go do poszukiwania sposobów rozwiązania danego problemu.

Mentoring akademicki zakłada wprowadzenie czterech standardów w kształceniu na uczelni:

1. podmiotowe podejście do studenta w relacji uczeń – mistrz;
2. związek z kwestią kształtowania elit i przekonaniem mentorów, iż studenci będą podejmować ważne role społeczne (wymiar społeczny);
3. wprowadzenie w kulturę, czyli przywrócenie roli autentycznych autorytetów stanowiących punkt odniesienia oraz źródło inspiracji;

4. wspólnota naukowców, czyli dążenie do mistrzostwa wszystkich pracowników dydaktycznych, poprzez stały kontakt, który zmusza do aktywności i samorozwoju.

Mentoring akademicki jest metodą, która umożliwia zreformowanie nauczania, przez co zostaje podniesiona jakość nauczania praktykowana na uczelni.

Współpraca pomiędzy wykładowcą a studentem jest realizowana w formule mentorialu. Mentoriale to cykliczne spotkania ucznia z mistrzem (studenta z wykładowcą), które mają charakter indywidualny, odbywają się w atmosferze wzajemnego zaufania i koncentrują się na potrzebach studenta. Nie zastępują one innych metod kształcenia, takich jak wykład, prywatne lekcje, czy typowe zajęcia akademickie.

Mentoriale powinny odbywać się przynajmniej raz w miesiącu (przerwa pomiędzy spotkaniami nie powinna być jednak dłuższa niż 6 tygodni), tak by można było zaobserwować postępy w pracy studenta.

Proces mentoringowy jest ukierunkowany na osobę mentorowaną, która w jego wyniku uzyskuje następujące korzyści:

• pomoc w ramach mentoringu w adaptacji do pełnienia nowych zadań,

• pomoc w rozwoju ścieżki zawodowej,

• rozwój umiejętności w ustrukturyzowany sposób, oparty o indywidualne potrzeby,

• pomoc w budowaniu sieci profesjonalnych i osobistych kontaktów,

• pomoc w zakresie rozwiązywania problemów.

Warto zauważyć, iż również mentor może wiele zyskać w wyniku realizacji programu mentoringowego, m.in.:

• rozwój kompetencji w obszarze mentoringu,

• kreowanie wizerunku wykładowcy jako mentora/ mistrza/ przewodnika dla ucznia, a co za tym idzie wzrost   autorytetu,

• możliwość zaprezentowania umiejętności w zakresie pomocy w rozwoju jednostek indywidualnych,

• zdobycie nowych kwalifikacji poprzez uczestnictwo w szkoleniach, stażach na uczelniach zagranicznych, wizytach studyjnych na uczelniach krajowych,

• udział w tworzeniu pozytywnego wizerunku uczelni.